De eerste dagen

Te Port alfred, 4/5 februari,
Dag 1 (2februari)
Daar ging ik dan, naar maanden, weken en dagen voorbereiden (eigenlijk gewoon dagen). Afscheidsfeestje is geweest(het was top trouwens), veel leuke reacties op mijn vertrek gehad, en er vloeide genoeg bier. Maar genoeg over het verleden, nu over nu. 9uur zou de wekker gaan, van vriendinlief en mijzelf. Van slapen kwam niet veel terecht de zenuwen van de reis en van het gemis van iedereen hield me wakker. Maar dat hoort er bij denk ik. Tenslotte ga ik toch voor een half jaar weg. Voor sommige is een half jaar kort om weg te gaan, ik heb veel reacties gehad van “oowh die tijd vliegt zo voorbij joh” de tijd zal ook vliegen, sterker nog ik vlieg op dit moment naar East London in een mini vliegtuig, met misschien 20 passagiers. Nu hoor ik jullie denken, maar je vloog toch via Port Elizabeth? Dat klopt, maar er ging het een en ander mis………
‘s Ochtend
Laat ik beginnen bij het begin. Donderdag 2 februari brak aan. De dag van mijn vertrek, ik kon het na al die tijd nog steeds niet beseffen, en nu op vier februari, nu ik boven Afrika vlieg, nog steeds eigenlijk niet. Zelfs aan het ontbijt die ochtend en onder de douche kwam het besef nog niet, ik voelde alleen zenuwen, niet eens zozeer stress. Zoals mijn schoonmoeder al zei, de wereld draait door, iedereen blijft poepen en piesen. Er was die dag dan ook niks bijzonders, alles ging zoals het normaal ook ging.
In de auto richting Schiphol, begon het me allemaal een beetje te dagen, wanneer het bordje Schiphol voor de eerste keer opdook langs de weg, hield ook ik het niet meer droog. Ik besefte me, dat ik toch echt wegging, dat ik jullie echt ging missen. Tijdens al die afscheid momenten met jullie, bleef ik leuk lachen en zeggen ‘ahjoh het komt allemaal wel goed’ . Ik geloof nog steeds, dat alles goed komt, is het niet via de ene weg, dan wel via een andere weg. Na nog meer drama op Schiphol, vond ik het toch wel moeilijk om door de poortjes te lopen richting de douane. Ze nemen trouwens daar heel goed de emotionele afscheiden in overweging. Ik was namelijk nog geen meter, door de poortjes heen, of ik kreeg al een flyer in me handen gedrukt, alsof ik een voorbijganger was op het centraal station ofzo.
‘s middags
Maar goed, ik stond daar 3 kwartier voordat ik door de Gate moest zijn(om half 2), me vlucht vertrok om 14:50. Met de gedachte, dat is genoeg tijd, maar uiteraard gaat er weer wat mis voor mij in de rij, waardoor ik na de controle nog maar 10minuten had om bij de gate te komen(ik als onervaren reiziger, wist natuurlijk niet, dat het vliegtuig er dan nog zeker een half uur tot een uur staat). Gelukkig werd ik trouwens ook niet gefouilleerd, door een vriendelijke homo, daar krijg ik altijd de rillingen van. Dus ik me haasten door de tax-free zone. Heb dus in 10minuten tijd een stuk van 20minuten lopen afgelegd, bezweet en al kom ik bij de security aan en gelukkig kwam ik ook daar doorheen zonder enige problemen. Ik heb nog even snel met me vriendin en me ouders gebeld, maar daarna ging ik de lucht in en sindsdien heb ik ook niks meer van hun gehoord van hen, en zij ook niet van mij, aangezien mijn beltegoed op was(wat denk ik door het internet is leeggetrokken op een of andere manier) Ik weet niet hoe het kan dat ik niks van jullie ontvang of hoor, het gaat bij mij elke vakantie verkeerd op 1 of andere manier. Wat ik misschien nog dacht, was dat jullie +31 vergeten waren ervoor te zetten, dus misschien biedt dat een oplossing. Ik neem zo snel mogelijk met jullie contact op als ik arriveer op me accommodatie.
Ik vlieg met British airways en kon gelijk al wennen aan hun awesome accent. De vlucht ging voorspoedig, wist al niet zeker of het eten en drinken inbegrepen was, maar voor de prijs die ik betaalde ging ik er wel vanuit, dus ik nam het er maar van. Eenmaal in London aangekomen, wachtte me grote vrind René mij op(die ook naar Zuid-Afrika gaat, en dezelfde studie doet als ik. ). Hij vloog via Johannesburg en ik via Kaapstad, dus onze wegen werden al snel gescheden. Ik heb maar gelijk een poging gedaan, tot wat geld omwisselen naar Rand. Alleen het probleem in London is dat je eerst de euro naar de pond moest omwisselen en daarna naar rand en dan gaat de commissie-fee er nog vanaf, dus ik liet dat wisselen, nog maar even voor wat het was. In London ga je via een ondergrondse stelsel naar de juiste Gate, wat wel heel vet was trouwens. Ik wist dat ik een 11,5 uur vlucht voor me had en dat ik al vermoeid was, en dus dat het geen pretje zou worden. Eenmaal onderweg naar kaapstad zat ik precies in het midden, naast mij een engels stel van middelbare leeftijd en aan de andere kant een joodse man met parkinson. Dus heb geregeld in mijn ooghoek een trillende arm gezien. Het is trouwens waar wat ze zeggen over de kwaliteit van vluigtuig eten, het zuigt. In jus drijvende rosbief en verlepte aardappelen, maar goed ik had honger, dus het ging er wel in. Om de tijd te doden, ging ik maar een filmpje kijken. Ze hebben wel de nieuwste films, zelfs films die ik nog niet allemaal gezien heb. Ik heb in-Time gekeken, die wel aardig was en ik voelde me verplicht om de Lion King nog maar een keer te zien, die blijft mooi. Voor verdere filmreviews verwijs ik jullie door naar mijn andere blog.
Dag 2 vrijdag 3 februari
Ongeveer 6uur ‘s ochtend lokale tijd kwamen we aan, en ik was al aardig gaar. Maar jammer genoeg moest ik tot half 12 wachten voor mijn vlucht naar Port Elizabeth. Naar een paar rondjes op het vliegveld, foto’s maken, hamburger eten en een beetje voor je uitstaren werd het eindelijk tijd om in te checken. Ik was helaas sinds London alleen aan het reizen, maar ik zag al een paar meiden die ook via Stenden gingen, sterker nog die heb ik nog heel cliché geholpen om hun handbagage in de Head lockers te doen. Maar die ben ik op een gegeven moment bij het overstappen enzo uit het oog verloren, ik dacht ga nog ff een praatje maken, anders ben ik ook maar zo alleen. Maar vermoeid en zenuwen van reizen maakt een man nou ook niet echt sociaal. Maar…..
British Airways
Toen doemde het volgende zich op, ik was ruim op tijd bij de Gate en ik was aan het wachten op het vliegtuig. Die overigens al later aankwam, waardoor we al een half uur vertraging hadden. Eenmaal door de ticket controle en in de rij in de gate, werd er omgeroepen dat er op dit moment niet gevlogen kon worden naar Port Elizabeth vanwege de regen. Ik dacht bij mezelf hoezo regen, hier in Kaapstad is het prachtig weer en ik zit opgesloten achter glas. Mja aan het weer kan niks gedaan worden en dus het enige wat we konden doen was wachten. We hadden nog hoop, en bleven ons focussen op de intercom en de borden. Het vliegtuig zou kwart voor 1 vliegen, om kwart voor 1 versprong het bord naar kwart over 2 en daarna stond er vertraging voor onbepaalde tijd. Ondertussen aan de praat geraakt met de meiden van stenden, we zaten tenslotte toch in het zelfde schuitje. Ik zal jullie de details besparen van de slopende en saaie uren die we gewacht hebben, maar het komt erop neer dat we tot half 4 hebben gewacht voordat ze ons een bevestiging gaven van dat de vlucht geannuleerd was. Wat boze mensen en discussies verder was er geen andere oplossing dan wachten tot morgen. British Airways zou accommodatie, vervoer en eten en drinken regelen voor ons en een vliegtuig voor de volgende dag zodat we alsnog konden gaan.
Dus wij weer naar de incheckbalie om ons vlucht om te boeken en alles te regelen, werd er ons gezegd dat er wel weer een vlucht ging om 5uur, dat het hun speet en dat we een voucher kregen voor wat eten en drinken op het vliegveld. Dus wij wat eten en drinken en weer naar de Gate toe voor 5uur. Eenmaal daar vertellen ze ons dat het toch niet kan door gaan en dat er alleen een vlucht gaat naar Durban. Geen Port Elizabeth dus, en een grappige manager had ook maar bedacht dat weersomstandigheden niet onder de verzekering viel van de vliegtuigmaatschappij en dat er dus niet voor accommodatie werd gezorgd. Naar 12uur wachten op het vliegveld had ik het helemaal gehad, te weinig slaap en british airways die niet mee werkt. Dus daar stonden we dan ik samen met nog 5anderen meiden die naar P.E moesten. Ik reis in me eentje voor het eerst in me leven en dan gebeurt er zoiets, dan moet je ineen keer zelf alles regelen, vlucht omboeken, accommodatie en vervoer. In andere woorden een ramp. Gelukkig was grand tour (school) bereid om te helpen. Rond 7uur kwam er dan ook een aardige Engels man Nigel, die van de afdeling marketing kwam, en zichzelf de ‘fix guy’ noemde. Hij heeft voor ons een 5sterren lodge geregeld, vervoer, ontbijt en hij heeft de vlucht voor ons omgeboekt naar de volgende dag (anders konden we pas maandag vliegen ofzo).
De lodge
Al snel vergat ik de zorgen van die dag toen we over de ring van Kaapstad reden, gelijk al zoveel nieuwe indrukken, niet normaal. Zoveel mensen die verdwaasd langs de weg lopen op zoek naar afval wat ze kunnen gebruiken, proberen te liften, of een kapotte auto uit het jaar 0 langs de kant hebben staan. Vlak buiten Kaapstad doemen gelijk de duizenden krotten op. Zoveel van die huisjes, je ziet het op tv, maar in het echt is het nog veel indrukwekkender. Het heuvelachtige landschap met al die mooie bomen, planten en al het andere groen is geweldig. Nog geen vijf minuten in de auto en de tafelberg doemde al op. De berg is echt zo plat als een berg. Als je zolang een kut dag hebt gehad, dan bestaat er op dat moment niets mooiers (behalve mirjam dan). Nigel had ook keurig eten voor ons geregeld echt top geregeld van die man. Nog niet te vergeten de lodge waar we aankwamen. Een smal weggetje naar beneden aan de voet van de tafelberg, midden in de jungle leek het wel, met prachtig uitzicht over Kaapstad vanaf me kamer, het zwembad en het terras. Hele aardige man en vrouw, die ons zelfs naar Kaapstad wilde brengen als we nog wilde feesten. Achteraf gezien hadden we dat natuurlijk moeten doen, maar we waren zo dood. Eerste wat ik gedaan heb is de fotoshima uitgehangen en veel foto’s gemaakt, gevolgd door een duik in het zwembad een heerlijke douche en nog lekker in het gras gelegen(wat trouwens heel hoog en dik was), gekeken naar de sterren, geschommeld op de schommelbank en ter afsluiter naar alle lichten van Kaapstad gekeken vanuit me raam.
Op dit moment moet ik Mirjam toch gelijk geven dat ik soms onvoorbereid ben, want ik heb op een miraculeuze wijze mijn zwembroek niet meegenomen, had mijn telefoon nog geen uur vooruit gezet, waardoor mijn wekker niet ging en ik dus niet om half 7 aan het ontbijt was, want we vertrokken om 7uur alweer naar het vliegveld. In alle haast heb ik mijn tas ingepakt, maar ben ik mijn jas vergeten, die nog netjes in de kast hangt helaas zit mijn vaccinatie paspoort daar ook nog in, maar dat los ik nog wel op. Gelukkig was die jas oorspronkelijk toch al niet van mij, dus ik vind wel weer een nieuwe in Groningen, Leeuwarden of kampen.
Gelukkig ging de rest allemaal goed, en vond ik dat ik de reis goed overleefd heb, had me voor mijn doen goed voorbereid. Mijn kamer genoot rene, begon zijn tas pas in te pakken om 12uur snachts de avond van te voren, hij is hier ook gewoon en mist tot nu toe alleen tandpasta.
Dag 3 zaterdag 4 februari
Kwart voor 9 vertrok ons vliegtuit vanuit Kaapstad naar East London, waar we opgehaald zouden worden door de driver van grand tour. Dit ging gelukkig wel allemaal goed, de service was goed er werd ons veel drankjes en eten aangeboden, maar op dat moment wilde ik gewoon vliegen en hier zijn, maar nu ik hier ben wil ik weer in de lodge zijn. Het was een klein vliegtuig en we werden dan ook met zon busje naar het vliegtuig toegebracht. East London heeft niet zo’n groot vliegveld en het was dan ook niet moeilijk om de chauffeur er uit te spotten. Eenmaal in de auto richting Port Alfred, sloeg de vermoeidheid toe, had moeite om me ogen open te houden, maar vond het tergelijkertijd zonde om ze dicht te doen, heb met veel inspanning de trip dan ook overleefd. Merkte dat ik sinds ik in zuid-afrika was al last had van me keel en dat ik langzaam een beetje snotterig werd. Dat komt denk ik 1: door de plotselinge weersverandering en 2: door het water daar, ze gebruiken regenwater als “leidingwater” dit wordt gelukkig wel gefilterd op één of andere manier. Maar ik heb nu al minder last van me keel, dus raak er al een beetje aangewend, maar me neus werkt nog niet echt mee. Ben nog steeds verkouden.
De weg hier naartoe was prachtig, ze kennen hier geen dorpen, eigenlijk alleen maar steden. De dorpen die ze hier hebben zijn letterlijk hutjes op de hei(zo noem je dat toch?). Kleine gemeenschappen om de paar km die in hutjes wonen. Wederom veel mensen die langs de weg lopen. Wat ik gelijk al opmerkte is dat ze hier heel veel in grote Toyota trucks rijden. Van die auto’s met zon grote achterbak weetje wel. Reed zelfs langs een game reserve die langs het strand zat. Volgens mij heb ik al een luipaard en een struisvogel gezien. Alleen het landschap hier is al de moeite waard.
Eenmaal aangekomen kregen we eigenlijk gelijk een kamer toegewezen echter in een ander huis dan gepland omdat onze kamers overstroomd waren vanwege de regen. Ik zat eerst op scallywags. Dit is eigenlijk een huis met een aantal kamers. Ik vond het groot, wel oud en muf, maar wel lekker groot. Al snel was het lunch time en gingen we weer terug naar de kantine. Het eten is massaproductie, dus is niet heel vers, maar op zich best goed te eten. ’s Middags gingen we naar het dorp lopen om water, sim-kaart en andere basis dingen te kopen. Er zitten echter geen koelkasten in de kamers, geen keuken, of andere keuken gerij. Dit was toch wel ff wennen, zo kun je niet veel bewaren en er was ook niet zoveel opslagruimte dat je er veel kwijt kunt. Ondertussen werden we rondgeleid door twee Duitse dames, die overigens ook perfect Nederlands spreken en een Duitse jongen, die geen Nederlands spreekt. Ik merkte gelijk al dat iedereen enthousiast is hier en nieuwe mensen zijn welkom. Heb de meeste mensen al leren kennen. En je kunt geen rondje lopen zonder iemand tegen te komen waar je een praatje mee maakt. Dit zijn echter alleen de Europese mensen, de Zuid-Afrikaanse mensen zijn een beetje schuchter schijnt het en die zoeken niet snel contact. Echter was er al een introductie kamp geweest, waar die Zuid-Afrikanen al helemaal dronken waren, lallend, zwalkend en kotsend over straat. ’s Middags werd al gelijk weer opgehaald uit mijn kamer en werd ik alsnog bij mijn studiegenoot en nu huisgenoot rene geplaatst. Dit vond ik wel prettig zo heb ik alvast iemand waar ik een beetje mee kan opschieten. Deze kamer was echter in bottmill wat precies aan de andere kant van de campus licht.
In tegenstelling tot die andere kamers in scallywags, is het hier allemaal nieuw. Je leeft hier eigenlijk op een hofje met allemaal appartementjes, met veel groen en dieren. Het is net zo’n tropische jungle met houten steigers enzo. De kamer zelf lijkt net op een cel. Het ruikt nog helemaal nieuw naar beton. Alles is spierwit, behalve de twee kasten die er staan, zelfs de tegels zijn wit. Het is niet heel groot, twee bedden, een plank en een kleine douche, meer is het niet. Maar ik moet het ermee doen en ik denk dat ik hier wel een half jaar kan wonen. De mensen zijn hier heel aardig, heb nog niet veel tijd voor mezelf gehad, daar was ik eerlijk gezegd wel ff aan toe, wilde graag ff contact zoeken, met de buiten wereld. Maar nu op deze vooravond voordat school begint heb ik ff een momentje gevonden. Mis jullie allemaal wel, hoorde alweer van mirjam dat jullie op stap waren geweest en daar had ik graag bij geweest. Maar heb het hier ook hartstikke naar me zin, deze dagen voelen nog een beetje als vakantie en ik wilde eigenlijk gelijk alles helemaal goed regelen, dus boodschappen doen, weten waar alles precies zit, wat je wel en niet moet doen, de mensen leren kennen, je instaleren op je kamer, maar voor dat alles is natuurlijk te weinig tijd voor de eerste dagen, moet nog ff me draai vinden hier. Maar heb al heel veel met studenten gepraat over de ins en outs van hier.
Dag 4 zondag 5 februari
Gisteren regende het nog een beetje, maar vanochtend scheen de zon al, en kon je gelijk merken dat het warmer was. Van Botmill is het een paar minuten lopen naar de kantine, maar zelfs dan heb je het al warm. Je overigens niet alleen over straat, want ze schijnen je hier op te wachten in de bosjes en beroven je zo. Er is ook 24/7 bewaking. Je hebt een alarm op je kamer zitten en zodra je die vergeet uit te zetten, staat er binnen 5minuten bewaking bij je deur(dit is mij al een keer overkomen). Van 7uur s‘ avonds tot 7uur ’s ochtend is er ook bewaking op de campus zelf. Gisteren liepen we ‘s avonds richting onze kamer riep er ineen keer iemand hallo, zat er een Zuid-Afrikaanse man in het donker op zijn stoeltje. We konden hem dus niet zien. Die man zit er elke dag 12 uur lang, daar heb je nou respect voor. Het ontbijt is altijd van half 8 tot 9uur, behalve op zondag, dan is er een brunch vanaf 9uur, maar dat wisten wij natuurlijk nog niet. We zijn met een grote groep meegegaan naar Rosenhill een winkelcentrum vlak buiten port alfred. We werden opgehaald om 10uur en daar heb ik nog beltegoed gekocht en gewoon een beetje rondgehangen met de rest.
’s Middags was er dan ook geen lunch omdat er al een brunch was geweest, dus zijn we maar op zoek gegaan naar een eet tent, dit is nog niet zo makkelijk op zondag hier, er is niet veel open. En onderweg kwamen we weer allemaal mensen tegen waar we ff een pretje mee hebben gemaakt. De zon scheen in ieder geval, ik had het in eerste instantie niet zo door, maar ik verbrande alweer vrij snel, ze hadden me er nog voor gewaarschuwd, mja ik dacht dat valt wel mee, had al wel zonnebrand gekocht voor 15 euro ongeveer. Europese producten zijn hier duur, nja even duur als in Nederland. Port Alfred lijkt een beetje op een typische Amerikaanse kruising heel groot, wat stoplichten allemaal lage gebouwen, zag er leuk uit. Port Alfred ligt een beetje in een vallei aan de zee, met een rivier in het midden + al het natuur en de exclusieve berghuizen levert dit een topplaatje op. Ze hebben hier zelfs een KFC, maar daar hebben we maar niet gegeten, ze staan hier bekend om de vis en hebben dus maar een lekkerbekje genomen. Goed te eten trouwens bij een lokaal restaurantje. Eenmaal terug was de dag alweer voorbij, het is ook een kwartiertje lopen naar het dorp met flinke heuvels die stijl omhoog gaan. Morgen gaat het feest beginnen, ik heb er zin in en jullie horen snel meer.