Groeten uit..

Vorige weekend was het eerste weekend waar ik eigenlijk nergens heen ben geweest, wel verstandig zo af en toe aangezien er nog genoeg dure weekendjes komen. Zondag hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan een beetje gechilled en ‘s middags zijn we naar het strand gedaan, ben alleen me net nieuw gekochte zwembroek op een of andere manier kwijt geraakt, weet ook niet hoe het kan.. heb er 1 x mee gezwommen in het zwembad, heb hem naar mijn idee meegenomen, maar toen ik deze week weer wilde zwemmen kon ik hem niet vinden! Heul apart. Snap er niks van. Dus werd het in me boxer zwemmen, wat toch niet zo op viel aangezien al die kindjes hier dat allemaal doen, zij kunnen geen zwembroek veroorloven. Het enige wat opviel was, dat ik Europees ben en nog wel wat zon kan gebruiken.

Laat me jullie wat vertellen over mijn project, naar 4 weken rollen we er een beetje in en krijgen we overzicht, naar het probleem en zien we wat er moet gebeuren. Bij de bakker gaat het langzaam, er zijn zoveel mensen bij betrokken dat je niet meer weet naar wie je moet verantwoorden, iedereen heeft er namelijk zijn eigen mening over, heel verwarrend. Maar dinsdag zouden we een vergadering met ze hebben, maar toen kwam er maar 1 van de 6 opdagen, daar hebben we dus niks aan. Die mensen showen totaal geen commitment, vet irritant. Het enige wat ze moeten doen is brood bakken, maar zelfs dat lukt ze niet, er zijn genoeg mensen die het brood willen kopen dus dat is het probleem niet. Ze moeten alleen hun eigen zaakje op orde krijgen, dus de administratie, management en marketing enzo. Maar ze denken alleen maar op korte termijn. Als het bloem op is bijvoorbeeld kopen ze pas weer nieuwe als het echt op is, ze betalen hun rekeningen niet. Verzwijgen rekeningen voor ons zodat wij weer tegen dingen aan lopen. En dan blijven ze toch zeuren over salaris wat ze willen krijgen. En dan wil de ene meer omdat die er langer werkt de ander wil meer omdat hij vind dat hij het meest doet. Als je ze vraagt om dingen te regelen doen ze het niet, vanwege “persoonlijke” omstandigheden er komt altijd wel weer wat tussen waarom ze vinden dat ze niet aan hun verantwoordelijkheden moeten voldoen. Echt heel frustrerend allemaal als je een paar Nederlanders die boel zou laten runnen zouden ze binnen een paar weken winst maken. Ze hebben op dit al het materiaal wat ze nodig hebben, maar ze verbruiken op een of andere manier heel veel elektriciteit, vragen geld voor rekeningen die er niet zijn en ze bakken brood met hun eigen bloem om zo maar zelf geld te verdienen en het niet in het bedrijf te steken heel irritant. We hebben er gisteren 3uur gezeten om ze een contract te laten tekenen zodat ze zich aan de afspraken houden, maar die willen ze niet tekenen. Ze zijn eigenlijk luie, liegende, stelende mensen die in studenten geld zien en geen toekomst. Stenden probeert al bijna tien jaar om de bakker zelfstandig te laten worden, maar tot het heden is dat nog niet gelukt. Met een nieuwe coördinator hier en wij als studenten proberen we erachter te komen waar dat aan ligt. Dat ligt voor een deel bij stenden zelf natuurlijk en voor een deel bij de ondernemers. Deze ondernemers zijn namelijk random geselecteerd uit een groep mensen die hadden gereageerd op de advertentie een aantal jaar geleden, ze begonnen met 10 en er zijn nu nog 5 + een aantal neefjes en nichtjes, broertjes en zusjes die meehelpen.

Na een meeting vanochtend zijn we tot een conclusie gekomen, dat de bakker beter opnieuw kan beginnen met nieuwe mensen, die gemotiveerd zijn en door een nauwkeurige selectie zijn gekomen, mensen die niet op zoek zijn naar een baan voor geld, maar ondernemers. Mensen die bereid zijn te zwoegen, die bereid zijn om de eerste maand nog geen salaris te ontvangen en vooral mensen die willen bakken en die een hiervoor een contract willen tekenen. Want van dit alles is er op dit moment niks te vinden in de bakker. Daarnaast is de corebusiness van Stenden South Africa: Hospitality management en de community development projecten waar de Grand Tour studenten zoals ik aan werken een beetje op de achtergrond blijft. Wij wilden bijvoorbeeld management, marketing en administratie training geven aan de mensen van de bakker, maar het lijkt erop dat stenden dat nodig heeft. Er zijn al 8 groepen studenten voor ons geweest die de bakker hebben proberen te helpen, plus een aantal interns. En van al die groepen zijn er geen verslagen aanwezig, dus geen administratie, wat heel vreemd is. Stenden moet eigenlijk eerst de zaakjes op orde krijgen, voordat de projecten succesvol kunnen worden.

Zoals je kunt lezen, heb ik het hier druk genoeg. Het viel me toch een beetje tegen wat er hier moet gebeuren en de cultuur botsingen zijn groter dank ik dacht. Die mensen zitten nog zo in hun eigen wereld en nog helemaal de mindset van de apartheid. Je hebt hier nog steeds verschillende wijken voor etnische groepen. Hoe kleiner de township, hoe groter de criminaliteit. Ze hebben hier gewoon helemaal niks, ze hebben zelfs het idee dat als je een maagd verkracht dat je dan geen HIV meer hebt, ziek gewoon. Meisjes van 12 die zwanger zijn, oma’s die worden verkracht echt bizar.

Goed over tot leukere verhalen. Afrika heeft ook heel veel te bieden elke keer als ik naar school loop zie ik de zee en ik sta er niet genoeg bij stil denk ik, maar het is echt prachtig. Probeer elke dag een momentje te zoeken waarop ik even stil kan staan bij het feit dat ik hier ben en hoe prachtig dat is. Vogels vliegen gewoon naar binnen tijdens het eten op zoek naar broodkruimels, prachtige bergen, apen in de bomen, schilpadden in de tuin en de meest exotische planten als tuin. De prijzen hier zijn trouwens lager bij basis behoeftes zoals onderdak en eten en drinken. Het kost hier niks, maar andere luxere producten zoals kleren, zijn hier normaal net zoals in nederland. Benzine is wel veel goedkoper trouwens en auto’s huren is ook niet heel duur. We waren 50 euro p.p kwijt en dat is incl. Benzine. Voor mensen met een hoger inkomen zijn er de winkelcentra’s waar je eigenlijk alles wel kunt kopen en verder heb je de kleine winkeltjes voor de locale mensen + er zijn heel veel straatverkopers hier die meestal fruit verkopen ofzo.

Mijn verkoudheid komt met vlagen weer terug heel raar. Lijkt alsof ik de ene dag er vatbaarder voor ben dan de andere. Ik heb inmiddels internet op mijn kamer en als er niet te veel mensen gebruik van maken zoals een maandag middag als vandaag, dan is het best oké. Ik heb ook al vrijwilligerswerk gedaan vorige week. Ben op een middag meegegaan naar een naschoolse opvang in de township, waar kinderen komen om hun huiswerk te maken en om spelletjes te doen met elkaar. Dit gaat van groep 1 tot groep 6 ongeveer. En eigenlijk bestaat er voor die kinderen geen school leven naar de basisschool. De meesten zitten dan niet op gewenst niveau en de anderen hebben toch geen geld. Dit ligt gedeeltelijk aan de kwaliteit van het onderwijs, de leraren gaan meestal weg om 12uur omdat ze dan naar vergaderingen gaan van de vakbond, die maar eindeloos blijft discussiëren over onzin. Tot aan groep vier spreken ze ook geen engels, dus communiceren ging ook al moeilijk, maar ik heb ze geholpen met schrijven, rekenen en kleuren(al kan ik dat zelf ook nog steeds niet). Naar een uurtje gaan ze naar buiten om te spelen en hebben we kring spelletjes gedaan. Toen kwamen ze ook een beetje los, want aan het begin waar ze bang voor die grote hollandse jongen. Ze kunnen het beter vinden met vrouwen. Het was heel leuk om te doen vond ik, alleen ik zou nooit een meester worden denk ik. Maar deze week ga ik het weer doen, dus ben benieuwd.

Daarnaast heeft een meisje op mijn groep geld ingezameld om hier iets goed te doen voor de gemeenschap en ze had besloten om een bibliotheek van een basisschool op te knappen. Ze had boeken en verg gekocht zodat we met de hele klas aan de slag konden. We hebben de hele bibliotheek leeg gehaald en vervolgens geverfd( nja ik was meer aan het verven en sjouwen, omdat ik lang ben en een jongen, terwijl de rest met kindjes buiten zat te spelen). Het gaf wel een goed gevoel om zoiets te doen, dat is tastbaarder dan de ondernemers helpen in de gemeenschap. Na die tijd hadden we nog heel veel over van ons lunchpakket en hadden we besloten om het uit te delen, dat werd natuurlijk gekkenhuis. Kinderen kwamen overal vandaan, er werd gevochten voor eten, maar het is goed om te zien hoe blij die kinderen wel niet zijn met een stukje brood.



Dit weekend hebben we een auto gehuurd en zijn we naar het westen gereden langs de kust, naar een park genaamd tsitsikamma. Dit is een groot bos waar je veel kunt hiken, dieren kunt spotten, mooie zee hebt, bergen, mountainbiken, raften, ziplijnen en niet te vergeten bungee jumpen van de hoogste bungee jump plek ter wereld. Dat alles was niet te combineren in 1 weekend en niet iedereen wilde mee, en het zou te veel geld kosten, ben nu namelijk al 200 euro kwijt(gaat hard met het geld). Maar het was het allemaal waard. We vertrokken ’s middags en we kwamen naar een half uur erachter, als je te hard rijdt het stuur begint te trekken en naar links afwijkt. Wij bellen met de organisatie en ze vertelden ons dat we maar door moesten rijden naar de volgende stad, waar we een nieuwe auto konden krijgen, we hadden de roede thuis gelaten vanwege de ruimte, maar daar konden we dus mooi weer voor terug rijden. Eenmaal in de nieuwe auto (die overigens veel groter en chiller was) vervolgden we onze weg. Rond het avond eten kwamen we in plette berg baai aan waar we gingen overnachten. We hebben lekker gegeten op een eet markt. Dit is een markt waar je zelf drinken mag meenemen en waar je eten kunt bestellen bij verschillende kraampjes, een heel leuk idee. Na nog een paar drankjes eindigden we de avond in een hangmat waar we nog even konden genieten van de sterren hemel. Prachtige dag dus.

Zaterdag hadden Renée en ik besloten om de sprong te wagen vanaf de brug. Dus wij die kant op en we reden over de brug heen en toen sloegen de zenuwen toch echt wel in, we gaan dan toch echt bungee jumpen. Het ging allemaal zo snel je wordt in een tuigje gehesen, begeleid onder de brug door(waar je de afgrond al ziet) en voor je het weet sta je daar bij de rand. Maar geloof me iedereen moet het een keer gedaan hebben, het is zon adrenaline kick niet te geloven. Je springt en tijdens die vrije val heb je echt het gevoel alsof je dood gaat echt ongelofelijk. Je ziet de afgrond dichterbij komen. Maar gelukkig bungel je dan ineen keer aan het touw en weet je dat je weer omhoog gaat, maar echt het is de moeite waard.

De volgende dag wilde we eigenlijk gaan tuben (met een band de rivier af), maar het water was laag, waardoor het veel minder leuk zo zijn. Dus besloten we om naar het nationale park te gaan en een stuk te gaan hiken. Alleen de wolken pakten zich al boven ons samen en we wisten dat het een lange toch zou worden 3,5uur en we moesten ook nog terug rijden, we zaten te twijfelen of we het zouden doen, maar toch maar de wandelschoentjes aan en gaan met die banaan. Ik had eigenlijk nog nooit echt eerder zon pad gelopen en ik vond het al een ervaring op zich. Een prachtig uitzicht, het pad ging langs de zee richting een waterval. Op de weg kom je verschillende obstakels tegen, vele weggetjes over boomstronken, kreekjes, rotsen en heuvels. Het ging allemaal prima totdat we echt de lucht in moesten klimmen, toen wilden de twee dames niet meer en eigenlijk René ook niet, maar die ging maar mee om mij gezelschap te houden. Naar nog een tijdje klimmen en klauteren kwamen we bij de waterval(al helemaal doorweekt want het was gaan regenen) We gingen er ook totaal onvoorbereid heen, zonder eten en zonder water, we waren nog net niet op onze slippers gegaan. Dat heeft ook wel weer wat hé. Op de weg terug hebben we flink doorgestapt, we waren doorweekt, hadden honger en we moesten ook nog terug rijden. Wat bleek nou, had je twee routes die naar de waterval liepen, wij dachten dat er 1 was. We waren het bordje natuurlijk voorbij gelopen, waardoor we een half uur om zijn gelopen(wat toevallig stijl omhoog ging op de berg). Wij geïrriteerd weer terug lopen en het regende en het regende. Maar het ging prima tot het stuk waar we weer naar beneden moesten klimmen, de rotsen waren nat en het zand was veranderd in modder. De enige hou vast waren een paar boomstronken. Dus het werd praktisch een glijbaan, dit nam ik helaas iets te letterlijk, waardoor ik me hand openhaalde en ik een stukje huis daar heb achtergelaten. Met oorlogswonden en al hebben we het dan toch gered en kan ik zeggen dat het een topweekend was.